Flatnummer zes heeft stress

Daar sta ik dan, midden op straat tussen de politiemensen en het ambulance personeel. Ik weet niet goed wat ik ervan moet denken. Met tranen in mijn ogen sta ik erbij en kijk ik ernaar. 

 

Twintig jaar geleden kocht ik een flat. En wat was ik trots! Het was een mooie wijk, een prachtige flat en ik had lieve buren. Maar nu kan ik geen kant meer op. Wat is er door de jaren heen toch veel veranderd. Iedereen merkt het, maar geen enkele partij komt tot actie. Hoe kan ik met zoveel ellende nog positief in het leven staan? Ik kan geen kant meer op!

 

Mijn flat zit op zes hoog. Ik ga vaak met de lift, want in de gang hangt er altijd een dranklucht. Soms hangt er ook een blauwe walm van de sigaretten. De geluidjes in de lift geven aan dat er op ieder moment een storing kan optreden. Dat neem ik maar voor lief, want heel veel onderhoud wordt hier ook niet meer gepleegd. In de lift zelf vind ik het altijd spannend, want ik weet nooit wat of wie ik aantref. Mijn hart klopt sneller als ik in de lift sta en mijn setje kleding is altijd toe aan vervanging. Alle geuren zitten direct in mijn kleding.

 

Flat 6.1

Naast mij woont iemand die dringende hulp nodig heeft. Hij heeft deze woning aangeboden gekregen, zodat hij toch in de maatschappij kan functioneren tussen de "gewone" burgers. Dit is hoe wij er in Nederland over denken. Dat er dagelijkse geluidsoverlast is voor de rest van de bewoners in de flat is dan niet belangrijk. Ik heb al meerdere keren geprobeerd een gesprek aan te gaan met de bewoner zelf, zo dapper was ik dan nog net. Maar het helpt allemaal niets. Onze bewoners in de flat hebben het allemaal maar te accepteren. En de man zelf ook, die kiest er echt niet voor om zo te leven, hij hoort gewoon fulltime in de juiste omgeving te zitten. En fulltime te leren om weer op het juiste pad te komen. Maar dit systeem werkt gewoon niet. 

 

Flat 6.3

Hier woont een gezin dat net in Nederland is gekomen en nog geen Nederlandse taal beheerst. Ik wil dit gezin dolgraag helpen, maar ze hebben allemaal een oorlogstrauma dat ze helemaal niets van me willen weten. Ik snap dat heel goed, want deze mensen hebben gewoon heel veel hulp nodig om weer lichtpuntjes in hun leven te mogen zien. Mensen vertrouwen is dan toch ook heel moeilijk na zo'n situatie! Ze zitten dagelijks in hun flat en zo af en toe komt er een hulpverlener. Maar deze mensen zijn helemaal niet gelukkig. Weet iemand eigenlijk wel écht wat een oorlogstrauma inhoudt? 

 

Flat 7.2

Ik weet niet op welke dansschool dit echtpaar heeft gezeten, maar wat een gebonk hoor ik toch iedere dag weer en dat uren lang. Ze staan gewoon te springen op de grond en laat ik daar nu net onder wonen. Een rustmomentje voor mezelf zit er dus niet in, ook niet na een drukke werkdag. Als ik daarover in gesprek wil, dan kijken ze me aan en zeggen ze: 'Waar maak je je druk om.' Ik sta eigenlijk altijd onder stress. Mijn flat voelt gewoon heel anders dan twintig jaar geleden toen normen en waarden nog heel gewoon waren. Gelukkig ben ik nog wel blij met de inrichting van mijn flat. Ik gebruik veel kleur en hoop daarmee nog wat glimlach op mijn gezicht te toveren. Je moet er immers toch het beste van maken als je nergens serieus wordt genomen en je via allerlei instanties telkens weer wordt doorgestuurd. Zo gaat het hier, directe oplossingen heb ik nog nooit gezien. 

 

Flat 5.4

In deze flat maken een man en een vrouw iedere dag enorm veel ruzie en ik weet dat ze twee kinderen hebben. Wat zou ik graag willen helpen, maar ze zien zelf niet in dat dat nodig is. Als ik de vrouw met blauwe plekken zie weglopen, dan denk ik daar toch anders over. Het kan een aanname zijn, maar het gebeurt te vaak. En de kinderen zijn zo lief als ik ze zie op de galerij. Ze zeggen me altijd netjes gedag. Als ik al zoveel geluidsoverlast heb van alle ruzies, wat moeten die kinderen dan wel niet ervaren? Deze kinderen moeten heel erg bang zijn in hun eigen flat. Maar tja, ook dat maakt niemand meer wat uit. We leven immers in een ik-maatschappij. Willen mensen zelf geen hulp, dan hebben we dat allemaal te accepteren. Er moeten eerst doden vallen, willen we nog een klein stapje vooruit maken. De criminaliteit neemt alleen maar toe en heel veel mensen staan onder druk. Ik hoop dat er nog genoeg mensen zijn die nog wel in rust kunnen wonen. In mijn flat kan dat in ieder geval niet meer.

 

Hulp

Ik heb al een hele map aan klachten liggen en dat terwijl ik geen klager ben. Er wordt helemaal niets mee gedaan door de woningcorporatie. Maar tja, wat kunnen ze eigenlijk doen? Ze verhuren en ik betaal de huur. Ik heb een laag salaris en meer dan dit kan ik niet betalen. Ik heb gekozen voor deze wijk, omdat ik hoopte dat mijn kinderen dan goed zouden ontwikkelen. Ik ben een nette burger die nooit de regels zal overtreden. Maar ik heb geen geld om meer te besteden. 

 

Politie

Tot in den treure heb ik de politie aan de lijn gehad: geluidsoverlast, bonken op de muren, gillen en dit alles ook midden in de nacht. En dan maar te zwijgen over alle stank die door de muren heen komt. Als de politie al komt dan is het vaak een uur later, even checken en daarna gaan ze weer weg. Wat kunnen zij er verder nog aan doen? Straks gaan de burgers het nog overnemen van de politie, dat is toch iets wat iedereen nu al kan zien! En de politie zelf is daar ook niet blij mee! Overheid, ACTIE. Ik zit hier nu in een flat waarbij ik zelf bijna niet meer slaap van de overlast en/of van de stress. Er wordt wel van mij verwacht dat ik iedere dag mijn werk goed uitvoer. Maar met mijn slaaptekort is dat geen makkelijke opgave. Dat terwijl ik mijn normen en waarden voor de samenleving juist wel hoog in het vaandel heb staan. Je gedraagt je en doe je dat niet dan zul je verplicht hulp moeten krijgen. Maar in Nederland kun je een burger niet verplichten tot psychische hulp als die persoon dat zelf niet wilt. Daarnaast vind ik de straffen veel te laag. 

 

Angstmoment

En toen opeens een luid gegil. Ik was deze dag alleen thuis. Waarom zoveel kabaal? Ik kon dat maar niet begrijpen, dit was heftiger dan het ooit was geweest. Ik durfde niet naar buiten. Ik hoorde steeds meer mensen en gegil. Moet ik toch naar buiten? Is er brand? Ik zwaaide trillend mijn voordeur open en zag mijn bijna doodbloedende buurman. Ik schrok me kapot. Hij had zoveel gebruikt en zichzelf wat aangedaan. Overal zag ik bloed liggen. Toch leefde hij nog. Ik ben uit de flat gelopen, naar buiten toe. Daar werd ik gelukkig wel opgevangen, al was het maar voor even.

 

Onmacht

Die nacht heb ik geen oog dichtgedaan. Ik zag de beelden nog op mijn netvlies staan. Ik wil hier weg, maar ik wil ook niet in de geldproblemen komen dus ik heb weinig keuze. Daarnaast zijn er overal wachtlijsten. Waar kan ik als burger met een lager inkomen tegenwoordig terecht waar ik wel normaal kan leven? Kiezen we er zelf voor om in een buurt te wonen met enkel problemen? Nee! Het enige wat we niet hebben is meer geld. Maar we zitten nu wel in een flat tussen mensen die nog verder zijn afgegleden in de maatschappij. Dat stimuleert ook niet heel erg. Zo ontstaat er juist nog meer criminaliteit! Een week later woont mijn oude buurman er weer. En alles begint van voor af aan. Opgelost? Nee dus!

 

Bijzondere mail

Dit is een blog over zomaar een vrouw in een flat in Nederland. Ik heb haar gesproken naar aanleiding van haar mail. Zij verzocht me om dit anoniem onder de aandacht te brengen maar deze blog omvat nog geen vijfentwintig procent van alle problematieken in deze flat. Het verhaal is dus gebaseerd op feiten en ik heb de locatie ook gezien. Je zou er maar wonen en geen kant op kunnen! 

 

Je mag jouw waargebeurde verhaal zoals deze vrouw heeft gedaan altijd mailen naar: info@seezen.nl. Wellicht neem ik dan ook contact met jou op. Hoe meer persoonlijke verhalen hoe duidelijker de omstandigheden worden.

Blog 13, Laura Potters, SeeZen

Photo by Vladimir Kudinov from Pexels

Reactie schrijven

Commentaren: 0