Je gaat naar school op jonge leeftijd en direct word je geconfronteerd met cito's. BAM, je eigen persoonlijkheid wordt er direct uitgehaald. Jammer want de wereld zou zoveel kunnen hebben aan persoonlijkheden met EIGEN oplossingen. Hoewel de cito's niet meer de grote houvast horen te zijn, wordt er toch nog naar gekeken. Zo ook naar de landelijke examens. Iedere school mag een eigen beleid voeren binnen de landelijke opgelegde normen. Bij de ene school mag een kind toetsen tussendoor overdoen, op een andere school mag er enkel in een toetsweek een cijfer herkanst worden. Waarom zoveel verschillen? Op het einde van je middelbare schooltijd komt er een landelijk examen omdat het diploma gelijk moet zijn voor iedereen. Menen we dat nu echt of is er nog iemand die stilstaat bij de vorige jaren en het tot stand komen van die cijfers? Zo ook met tweetalig onderwijs. Kinderen leren alles in het Engels maar in de bovenbouw moet alles weer in het Nederlands omdat de examens in het Nederlands worden afgelegd. Het is toch allemaal te lachwekkend! En met welk diploma ben je eigenlijk goed genoeg voor de maatschappij?
Je bént je cijfer
Op school is er heel weinig tijd om naar een individu te kijken, men kijkt naar cijfers. Een docent beoordeelt je op cijfers. Zijn deze niet goed dan voel je je direct "dom" of krijg je te horen dat je harder moet werken. En daar gaat het volledig mis! Positieve benadering kan juist helpen om verder te mogen ontwikkelen. Is de school hoe we het nu hebben ingericht voor ieder kind wel zo leerzaam? En wat leer je nu echt voor je toekomst?
Onzekerheid
Hoe kan het zijn dat leraren een visie over je hebben a.d.h.v. je cijfers? Weten zij wat de thuissituatie is? Weten zij hoe hard je thuis werkt (of juist niet)? Weten zij hoeveel druk sommige ouders kunnen geven? Weten zij dat je geen vragen durft te stellen in de klas omdat er dan docenten zijn die letterlijk boos kunnen worden? Want je moet het toch allemaal maar direct snappen. Het lijkt soms wel alsof je niet meer uniek mag zijn maar enkel een cijfer op je voorhoofd hebt staan. Leren kan frustraties geven, zeker als je het na twee maal uitleggen nog niet snapt. Of andersom als je verplicht wordt een vak te volgen terwijl je het vak al geheel begrijpt, logisch dat dat heel vervelend wordt. Onderpresteren ligt op de loer.
Terug naar belangrijkheid
Zijn cijfers nu echt het belangrijkste om te kunnen oordelen of je het snapt of niet? Op een rapport komt niet te staan of je altijd aanwezig bent, hoe je inzet is op school, hoe je omgang is met docenten, leer je zelfstandig te worden of blijf je aan je ouders "hangen" en zo kan ik nog veel meer verzinnen. Maar deze facetten zijn toch juist nodig als je later aan een baan gaat?
En wat te denken aan innovatie voor een bedrijf. Je hebt dan toch juist mensen nodig die grandioos zijn in het verzinnen van "nieuwe" vormen die werken voor een bedrijf? Dan kom je als bedrijf pas echt verder. Er mag veel meer gekeken worden naar wat een persoon in zich heeft en wat een persoon kan verzinnen. Geef mensen een kans om zich te bewijzen. Daar kunnen mooie dingen uit ontstaan! Het meeste leer je toch altijd nog in de praktijk als je een baan hebt gevonden. En dan kun je ook laten zien wat jouw aandeel is voor het bedrijf. Zo kan een bedrijf zich verder ontwikkelen. Er zijn nog maar weinig bedrijven die dat durven. En degene die dat wel durven blijken enorm succesvol!
Toetsen
Een toets moet volgens het aangeleerde maar als jij het juiste antwoord op een andere manier hebt gevonden dan is het toch fout. Een andere denkwijze wordt niet gewaardeerd. Een andere denkwijze kan juist voor verrassingen zorgen!
Je kunt je huiswerk nog zo goed en foutloos maken maar als je de docent en zijn/haar toets totaal niet begrijpt dan heb je mooi pech. Het jaar daarop volgt er een andere docent en opeens scoor je twee punten hoger voor een vak. Snap je het vak dan wel of niet? Het heeft alles met "mazzel" te maken. En of de docent zelf wel de ECHTE passie heeft voor zijn/haar eigen vak. En OOK de passie om te luisteren naar de leerlingen. Want leerlingen kunnen met goede ideeën komen. Neem kinderen serieus!
Steun
Ik vind dat er heel veel mag gebeuren op onderwijsniveau. En zeker in het doceren. Ook de leerkrachten zijn "moe" van al het "moeten" voor zichzelf én de leerlingen. Vele docenten worden ook geremd in wat ze mogen. Dat uit zich soms ook in het gedrag naar de leerling toe. Als ik dit schrijf krijg ik gelijk een rilling over me heen. Resultaten zijn belangrijker dan te kijken naar hoe we een individu succesvol in de maatschappij kunnen laten functioneren. Een nieuwe kijk op successen behalen. Zelf heb ik ook alles uit de praktijk mogen leren. Daar heb ik mijn beroepsopleiding voor tien procent bij nodig gehad. Zolang ik het maar zelf mag creëren, dan gebeuren er wonderen. Geef de vrijheid en er zijn mensen die tot mooie oplossingen komen waar anderen nooit op zullen komen. Die mensen kun je niet beoordelen a.d.h.v. cijfers. Mijn toegevoegde rapport slaat ook nergens op, er staat een vak op waarvan ik heel goed weet dat ik er juist geen ster in ben maar ook andersom. In de praktijk klopt er dus niks van. Tja, we trappen er allemaal in, wat je ziet op papier is vast wat een persoon in zich heeft. Verder dan dat kijken we niet, we laten heel wat kansen liggen.
Werkelijkheid en leugen
We moeten beter gaan zorgen voor onze jeugd. Vaak wordt er geroepen: de jeugd van tegenwoordig! Maar dat vind ik zo'n laffe opmerking. Wij als volwassenen hebben deze jeugd immers ZELF opgevoed. En ook in opvoeding zijn er nogal wat zorgen. Daar hebben docenten ook last van. Ouders eisen heel wat van hun kinderen en ook van de docenten. Ze moeten toch allemaal perfect zijn en alles kunnen? Bah! Volgens mij gaat het erom of je kind GELUKKIG én GEZOND is. Meer dan dat is niet belangrijk. Echt aandacht geven aan je kind is al ver te zoeken. En ook dat is een leerproces waar ouders eens over na kunnen denken. Maak eens tijd voor je kinderen zonder je eigen belang voorop te zetten, zonder op je mobiel te zitten, zonder een strijk weg te werken tijdens het gesprek. Samen aan tafel zitten en luisteren naar elkaar. Ook ouders kunnen leren van hun kinderen.
Liegen
Dat er heel wat kinderen zijn die liegen, vind ik niet heel gek. Overal wordt verwacht dat zij het perfecte kind moeten zijn. Dus onze kinderen gaan er zich naar gedragen. Ouders doen alles voor het kind en tegelijkertijd niks als het om echte aandacht gaat. Nog maar weinig volwassenen snappen de jeugd en hun problematieken. Ouders maken ruzie met hun kinderen (of met elkaar) en verwachten betere cijfers. Hoe erg moet dat voor een kind zijn? Of school die weer gebeld wordt omdat ze het "verkeerd" doen. Je kind loslaten is voor heel wat ouders toch ook nog een heel ding. Docenten krijgen zo een vertekend beeld over wie een leerling daadwerkelijk is. Aangeleerd gedrag kan heel wat empathie veroorzaken. We moeten eens stoppen met deze perfecte wereld. Niemand is namelijk perfect!
IEDER HUISJE HEEFT ZIJN KRUISJE
Daarnaast mogen ouders ook eens leren om hun eigen fouten in te zien. En dat geldt ook voor docenten. Als je leert dat fouten maken je juist verder brengt dan zou het toch allemaal een stuk makkelijker zijn. En dat je ook eens kunt zeggen dat je kind een leerzaam momentje heeft gehad of jij als ouder of docent. Je groeit verder als je dat durft te leren i.p.v. altijd de kant van de verdediging op te zoeken. Het ligt immers nooit aan je eigen kind, aan jou als ouder of docent, toch?
Wie A zegt hoeft geen B te zeggen,
je kunt ook toegeven dat A fout was
Blog 15, Laura Potters, SeeZen
Reactie schrijven