Toen ik aan het werk was in een prachtig ziekenhuis zei een patiënt de bovenstaande zin tegen me. Dit raakte mij enorm en ik zei spontaan: "Het is een prachtige kop voor mijn nieuwe blog." De patiënt vond dat een goed plan.
De zin raakte me behoorlijk want als gezond mens besef je vaak niet wat de echte essentie van het leven is.
Waar leven we eigenlijk voor?
Ik heb daar wel een eigen mening over. We zijn met elkaar in een web terecht gekomen (letterlijk en figuurlijk) en razen maar door en door. We willen allemaal een plekje veroveren binnen deze wereld: een goede job, een groot netwerk (of deze nu digitaal is, maakt ons niet meer uit), een groot huis want materialistisch zijn we toch allemaal, mooie auto (vervuild of niet), geen saaie momenten van stilzitten (stel je voor dat je moet nadenken over het "web") en zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar dat doe ik niet omdat we allemaal wel weten dat het zo werkt anno 2019. Daarnaast denken we ook nog weleens aan ziektes omdat het zoveel om ons heen gebeurt. Maar we denken toch ook allemaal dat het onszelf nooit zal overkomen. Hup, en weer door. Mensen willen wel veranderen maar weten niet hoe. Hoe vaak zeg jij wel niet: maar......maar.......maar...... en gebeurt er weer niets? Waarom kunnen we niet terug in alles wat we hebben veroorzaakt? Dat zou voor de nieuwe generatie nog niet zo slecht zijn. Hoe kan het toch dat wanneer mensen veel hebben, men niet terug durft te gaan naar de basis? Durf je dat niet vanwege de risico's of voor gezichtsverlies? Ik ben toch heel blij dat ik de stap wel heb durven nemen van een goedlopend succesvol bedrijf naar een vrouw die werkloos werd. En ik kan het weten: toen ik het succesvol bedrijf had, werd ik door iedereen benaderd en gerespecteerd. Men wilde vrienden met me worden, liefst ook aan huis komen. Ik kreeg alles voor elkaar want ik was immers een slim mens dat zeer goed kon organiseren. En toen ik er zelf voor gekozen had om werkloos te worden toen werd ik bijna niet meer aangekeken. Ik was nog steeds dezelfde persoon maar in aanzien blijkbaar veranderd. Ik werd werkloos dus wat had men nog aan mij? En zo heb ik met eigen ogen gezien hoe mensen kunnen reageren op STATUS. Gelukkig ben ik geen dominosteentje dat men zomaar om kaatst en bouw ik weer lekker verder aan hoe mijn eigen nieuwe pad eruit ziet. Ik wil zoveel mogelijk mensen bereiken met mijn visies over het ECHTE leven. Er moet weer warmte komen, als tip geeft de natuur die warmte al lang aan. Ik geniet van mijn Lau-See project waarbij de gehele groep bij mij over de vloer komt, gewoon met elkaar bouwen in mijn eigen woonkamer. Bob de Bouwer maar dan net even anders. Deze groep mensen is zo puur en oprecht dat ik nu weet: zoek ze want ze bestaan echt!
Status
Status maakt veel kapot. Mensen denken aan geld verdienen en zo snel en hard mogelijk ook. Men wil het liefste vriendjes worden met mensen die je nog verder kunnen helpen in je successen. Wauw, wat een kick! Je leeft in een wereld vol fantasieën want wie geeft je nog echt iets aan liefde zonder er iets voor terug te ontvangen? Bestaan die mensen eigenlijk nog wel? Steeds minder mensen helpen op vrijwillige basis. Ik heb dat altijd wel gedaan en zal daar mee blijven doorgaan. Het liefste wil ik nog een stichting waarbij ik arme en zieke mensen kan helpen. En daar is wel geld voor nodig. Dit geld wil ik wel graag verdienen maar dan weet ik ook dat ik er mensen mee kan gaan helpen. Wie weet wordt dit nog wel de werkelijkheid. Maar mijn eigen stap is gezet, ik leer steeds bewuster te zien wat er echt belangrijk is in het leven. En door Lau-See en SeeZen weet ik nu dat puurheid echt bestaat. Nu is mijn taak deze te verspreiden, zo krijgen mensen zonder status ook weer een kans, mensen die ziek zijn ook weer een woord en mensen die arm zijn begrip.
Gezondheid
We roepen het allemaal als er weer een nieuw jaar te wensen valt. Belangrijk is toch geluk en gezondheid. Dit staat ook altijd in de opgestelde lijstjes die overal voorbij komen. Maar hoe kan het dan toch dat zo bar weinig mensen echt wat doen met gezondheid? Het staat in de praktijk helemaal niet bovenaan onze lijst van geluksmomenten. Ik denk dat dat bij mensen die ziek zijn of ziek zijn geweest wel heel anders is. Maar moeten we daarom eerst allemaal ziek worden om dat te beseffen? Of kunnen we ook eens gaan leren van de mensen die daar al wel ervaring in hebben? Waarom luisteren we niet meer aandachtig maar altijd met een soort van "haast"? Het is toch niet van ons dus ach, zo erg is het toch ook allemaal niet. En dat gebeurt ook letterlijk. Je hoort zoveel ziektes om je heen dat we haast "immuun" zijn geworden. Raakt het ons echt niet meer zo erg of zijn we de boel aan het blokken?
Ziek zijn
Nu ik zelf mag ervaren hoe het is om bij zieke mensen te werken, leer ik zelf nog meer over het leven. Ik ben dan ook heel dankbaar dat deze mensen niet alleen door het team geholpen worden maar dat ik andersom ook geholpen word. De titel van deze blog heeft mij enorm geraakt. Deze patiënt gaf in één zin weer wat de realiteit is. En daar kunnen we ook niet omheen. Maar zolang wij iets niet hebben meegemaakt in ons leven, wat een ander wel heeft meegemaakt, gaan we gelijk oordelen over de situatie. En er is geen mens die dat niet doet. Ik doe daar ook aan mee. Je hebt allemaal je eigen ideeën en visies en dat hoeft ook niet gelijk te lopen met elkaar. Maar probeer op zijn minst eens te luisteren naar al die verhalen van de mensen die ziek zijn. We kunnen er heel veel van leren, zeker als gezond mens.
Oprecht luisteren
Luister je eigenlijk wel echt naar verhalen van anderen? Of vraag je uit beleefdheid hoe het met een ander gaat? Dan ben je de helft alweer vergeten voordat het gesprek is afgelopen. En laat je mensen weleens uitpraten of praat je er gelijk doorheen? Er zijn heel wat mensen die naar je vragen maar binnen de minuut hun eigen ervaringen presenteren. Zeker als het op gezondheid aankomt. Herken je dat op een feestje: "Wat erg voor je maar mijn neef heeft dat ook gehad, kijk maar uit hoor want die operatie is echt geen pretje." Of: "Hoe gaat het met je kinderen?" "Goed!" "Fijn om te horen, met mijn kinderen......." bla-bla-bla. De echte interesse in elkaar is nog niet zo gemakkelijk. Gelukkig heb je altijd een paar mensen om je heen die dat wel kunnen maar het grootste deel beseft nog niet van zichzelf dat ze dit doen. En het verhaal moet altijd mooi gemaakt worden, zolang we als mens maar successen boeken dan hebben we onze doelen wel bereikt in het leven. Maar is dat echt zo of draait het leven om iets heel anders? Dat moet je de zieke patiënt maar eens vragen. Dan kom je pas tot inzichten! Wat zijn nu de echte doelen in het leven? Een dure auto, een groot huis of veel geld verdienen? Ik leer steeds meer dat het om hele andere dingen gaat. En door de zieke mensen om mij heen wordt mijn gevoel alleen maar versterkt. Leef vandaag en voel ook dat je leeft!
Het veranderende pad
Ik hoor van genoeg zieke patiënten dat hun pad tijdens de ziekte is veranderd. En niet alleen voor zichzelf maar ook betreft de mensen om hen heen. In het begin volgen er vaak vele kaartjes en cadeautjes. Men appt en belt. Maar ben je langer dan een jaar ziek dan vervaagt dat beeld. Ook met het rekening houden van de patiënt en zijn/haar ziekte. Het wordt lastiger, moeilijker en zwaarder. Mensen gaan van je pad af omdat ze totaal niet meer begrijpen waarin je terecht bent gekomen als je ziek bent en/of blijft. Ook daarin heb ik meerdere malen bevestigd gekregen dat er wat vrienden verdwijnen omdat ze het of te moeilijk vinden of niet willen/kunnen meegaan in de nieuwe situatie. Ook hierin is STATUS belangrijk. Ben je ziek en moet je vechten voor je leven dan komen ook daar oordelen van anderen die het zelf helemaal nog niet hebben meegemaakt. Je zult een lang ziektetraject in welke vorm dan ook maar op je bordje gepresenteerd krijgen. Het is maar te hopen dat je het bordje kunt leegeten en een nieuwe start kunt maken. Maar dat geldt helaas niet voor iedereen.
Blog 18, Laura Potters, SeeZen
Reactie schrijven