Ik zit aan de woontafel met kerstmuziek op de achtergrond. Ik kijk naar onze kerstboom met al die prachtige lichtjes. Ik voel me een ongelooflijk dankbaar mens maar mijn hoofd draait overuren.
Het gebeurt niet vaak dat ik geen woorden meer kan vinden. De zoveelste lockdown, de zoveelste aanpassing binnen mijn twee bedrijven. Hoe lang houd ik dit nog vol?
Het telkens op de rem moeten trappen, daar word ik erg moe van. Ik ben een actief mens en ik houd van werken. Als onderneemster heb ik nog nooit zo'n zware tijd gekend. Maar ik knok door, zodat de mensen straks weer naar me toe kunnen komen voor een praatje, een dansje, een massage of een reiki behandeling. Ik hoop dat zij mij niet gaan vergeten.
Gisteren had ik om 15.45 uur mijn laatste klant, die heel toevallig ook bij de vorige lockdown de laatste klant was. Ze zei bij binnenkomst: "Zou ik ongeluk brengen?" Het was een sessie die we beide niet meer vergeten, het besef dat dit even niet meer kan, is onbeschrijfelijk.
Zorg
Ik sta wel achter dit besluit, omdat ik ook wel zie hoe zwaar het ziekenhuispersoneel het heeft. Zij werken enorm hard om alles voor elkaar te krijgen en het houdt maar niet op. Ook dat geeft schade op lange termijn, hoe gaan we daar mee om? Krijgen zij nog wel de juiste vrije tijd die ze nodig hebben? Durven zij wel op de rem te trappen voor zichzelf of staat hun "zorg-knop" altijd aan?
Ondernemers
Gisteren zag ik een onderneemster op televisie in tranen uitbarsten. Ik begon spontaan mee te huilen omdat ik ook deze groep mensen heel goed begrijp. Ondernemers die steeds meer schulden krijgen, waarvan hun spaarpotje inmiddels leeg is, die geen werk meer hebben (wat ook niet bevorderlijk is voor het welzijn). Hoe lang kan dit nog de bedoeling zijn? Wordt het niet tijd om andere wegen te bewandelen?
Meer ziekten dan alleen corona
Waar ik wel een beetje triest van word, is dat de focus alleen nog maar op dit virus ligt. Dat mensen sterven aan een griep, een andere ziekte, er mentaal doorheen zitten (let daarbij ook op onze jongeren in de samenleving) of omdat ze niet meer geholpen kunnen worden, dat raakt mij enorm. Wordt het geen tijd om dit gesprek aan te gaan? Dan is het geen eenrichtingsverkeer meer, zo voelt het voor mij nu wel.
Traantje laten
Zaterdagochtend gaf ik mijn laatste danslessen in de zaal. Wat heb ik gemerkt dat samenkomen goed is voor een mens! We hebben dit uur gelachen, gehuild en gesport, alles kon en mocht. Dat is wat een mens nodig heeft. En dat bewegen daar ook bij hoort, dat wordt echt onderschat. Wanneer gaan we als individu kijken naar ons eigen gedrag? Sport je, rook je, drink je alcohol, kun je nog lachen, let je op voeding? Wanneer komen deze vragen onder de aandacht van het kabinet en/of de burger? Dat zal een heleboel ellende verminderen binnen onze zorg. Wordt het niet eens tijd om verder te kijken dan alleen het virus zelf?
Glimlach
Naast het traantje, sta ik nog steeds op met een glimlach, ondanks ik vannacht bijna geen oog heb dichtgedaan. Het moet altijd even landen bij me dus ik weet dat ik vannacht weer goed zal slapen. Mijn werk valt weg, dat besef ik inmiddels wel. En dat is na 14 januari echt nog niet opgelost, maar ik blijf een hoopvol mens.
Dus heeft iemand een tijdelijke job voor me waarbij ik met mensen mag omgaan, dan houd ik me zeker aanbevolen.
Voor nu geef ik mezelf genoeg vrije tijd, hopelijk dit keer zonder schuldgevoel. Als ik in mijn positieve kracht blijf staan, dan hebben mijn klanten daar straks het meeste aan. Ik ben ook geen persoon die sip aan de kant blijft zitten, denken in mogelijkheden en hup verder. Even weg met onze vrienden, daar kijk ik erg naar uit. Wandelen en fijne gesprekken, meer heb ik ook niet nodig.
Natuurlijk is steun van anderen iets wat ik erg waardeer. Zo komt mijn vriendin morgen de gehele dag om te praten, te lachen, te huilen, te wandelen, te mediteren. Dat zijn de waardevolle momenten in het leven! Iemand die echt de tijd heeft, zonder er om te hoeven vragen. Iemand die ook kan indenken wat dit nieuws voor ondernemers echt betekent.
Feestdagen
Ik wens iedereen hele fijne feestdagen toe. Geniet van de kleine momenten in het leven, deze zijn de waardevolste ondanks dat je daar niet altijd bij stilstaat. Een lekker theetje, het samenzijn met je gezin, een onderdak hebben, genoeg eten kunnen kopen, wat heb je eigenlijk nog meer nodig?
Denk niet groot maar ervaar het kleine
Blog 57, Laura Potters, SeeZen
Reactie schrijven