Iedere dag zie ik gestreste ouders en kinderen die haasten om de deur uit te komen, haasten om het werk af te krijgen, haasten om op tijd op de opvang of op school te komen, haasten voor buitenschoolse activiteiten, haasten om het eten op tafel te krijgen, haasten om op tijd naar bed te gaan en zelfs haasten om tijd voor elkaar te vinden. Wanneer heb jij je kind voor het laatst een 'echte' knuffel gegeven en elkaar in de ogen gekeken om te zeggen 'Ik hou van jou'?
Hoe het was
Jij en ik kunnen waarschijnlijk nog zeggen dat een van onze ouders thuis zijn geweest toen wij nog jong waren. Graag kijk ik op deze tijd terug. Hoe fijn is het als je uit school komt en je naar huis kan gaan voor een moment rust. De dag stil laten staan, om weer energie bij te tanken en om je ouders te vertellen wat er allemaal gebeurd is.
Daarna lekker even buitenspelen. Iedereen had dezelfde routine en dus waren er ook veel meer kinderen die op straat speelden. Er was altijd wel iets leuks te doen! Kinderen die in deze generatie groot zijn gebracht hebben hierdoor een bepaalde basis meegekregen, die ik bij de kinderen van nu mis.
Hoe het is
Beide ouders werken en er is niet veel of genoeg tijd meer voor ouders om dezelfde basis te kunnen bieden. Kinderen staan vaak te vroeg op eigen benen en helaas moeten ze ergens hun plek vinden in de wereld van haast, terwijl ze juist op zoek zijn naar rust en begeleiding van ouders.
Dat willen ouders graag nog bieden, maar met alles wat van twee werkende ouders gevraagd wordt, is de rust die hiervoor nodig is gewoon niet haalbaar. Daarnaast zijn kinderen teveel overprikkeld, iedere dag moet er van alles en social media is daar ook een onderdeel van.
Waar is de verbinding met elkaar gebleven?
Hoe draaien we dit om?
Volwassenen vinden het al moeilijk om geleefd te worden door verplichtingen, bij kinderen is het gevoel nog sterker. Kinderen, maar ook volwassenen, overschreeuwen elkaar. Luisteren naar elkaar is iets wat niet meer in ons systeem zit. Daardoor zie je ook meer kinderen met een koptelefoon op in de klas, de omgedraaide wereld toch? Zouden we niet veel meer vakken moeten creëren waarbinnen de opvoeding, zowel thuis als op school, centraal moet komen staan? Hoe leer je met elkaar omgaan, ook al zijn er verschillen? Luisteren naar elkaar en respect tonen, zijn hele grote sleutelwoorden die we nu vaak vergeten.
Door dit te vergeten, krijgen wij....
- Kinderen die heel erg moe en emotioneel zijn.
- Kinderen die hun emoties niet verwerkt krijgen.
- Kinderen die helemaal niet uitvinden wat zij nu eigenlijk echt leuk vinden.
- Kinderen die op jonge leeftijd wennen aan het gevoel van stress.
- Kinderen die helemaal niet meer kind kunnen zijn!
- Kinderen die leven in een digitale wereld en de werkelijke vaak vergeten.
- Kinderen die meer leed zien dan liefde.
Met volle overtuiging durf ik hier te zeggen dat wij nu al de eerste gevolgen zien. Kinderen worden gevormd door volwassenen en als wij er iets aan willen veranderen dan moeten wij er zelf bij stilstaan. Met elkaar de veranderingen toepassen, beginnen aan de voorkant van de cirkel (bij de oorzaken) en niet achteraan (bij de gevolgen).
In mijn perfecte wereld zou er ruimte zijn voor alle basisbehoeften van kinderen, zoals:
- Muziek en dans
- Zingen
- Acteren / Dramales
- Knutselen
- Kooklessen
- Tuinieren
- Naar buiten gaan
- Maatschappelijke taken
- Sportactiviteiten
En dit alles niet allemaal snel tussendoor, maar juist met een groot stuk basis in zowel tijd als geld. Als de basis goed is, kan een kind ontplooien en met overtuiging zijn eigen interesses volgen.
Eigenlijk helemaal niet moeilijk toch om aan de voorkant te gaan investeren!
Ik hoop dat ik ooit een onderdeel van deze verandering mag zijn als ouder. Er is teveel verdriet en haat in de wereld, terwijl iedereen juist op zoek is naar liefde en geborgenheid.
Een bijzondere dank wil ik uitspreken aan Laura!
Laura heeft met haar energie mijn hart veroverd en mij vertrouwen gegeven om op zoek te gaan naar mijn bestemming en deze met overtuiging te gaan leven. Wij hebben allemaal een rol in het leven gekregen en Laura heeft de gave om deze te kunnen zien en je aan het denken te zetten. Ze heeft mij gevraagd om deze blog te schrijven. Tijdens het uitwerken van deze blog, heb ik mijn wensen duidelijker kunnen zien, ook voor mijn kinderen. Dankjewel lieve Laura, ik ben zo dankbaar dat jij in mijn leven bent gekomen.
Blog 66,
Lena Jacobs
Reactie schrijven