Wees dankbaar voor iedere dag!

Woensdagavond, een gewone doordeweekse dag zoals altijd. Ik stond les te geven en bij een simpel basispasje schoof er opeens iets weg bij mijn been. Ik heb me vast verstapt, dacht ik nog. Koelen terwijl de dansgroep verder ging. Zij vroegen zichzelf echt af of het wel goed ging, hadden ze daarin gelijk?..... 

 

Nachtje slapen

Het zal morgen vast wel beter gaan. Als je een klap krijgt, dan is dat nooit leuk. Ik wilde geen pijnstillers slikken om precies te voelen wat mijn been deed en gelukkig viel de pijn nog te overzien. Soms heb je medicijnen natuurlijk wél nodig en dan sta ik er volledig achter! Fijn dat het er is, maar het moet niet vanzelfsprekend worden......

 

Binnen mijn praktijk SeeZen zie ik zoveel mensen aan de medicijnen zitten met de meest uiteenlopende klachten, vaak gebaseerd op de hectiek van onze maatschappij. Het is bijna een zeldzaamheid als je geen medicijnen slikt. Dat vind ik dus een zeer zorgelijke situatie. Moeten we niet wat doen aan al die miljoenen prikkels die op een dag ons netvlies binnenkomen? Minder prikkels, ook op werkgebied, dat zou ons pas echt helpen!

 

Spoedeisende hulp

De huisarts, die ik toch even om advies vroeg, zag het snel en zei: "Ik bel direct naar de spoedeisende hulp want dit wordt of een operatie of gips". Ik dacht: huh, hoezo dat dan? "Je achillespees is afgescheurd", zei de huisarts. Oké, mijn eerste grote blessure dus, en wat houdt dat nu in? Wordt dit bankhangen?......

 

Op naar het ziekenhuis

Ik heb maar één wens, liever gips dan een operatie. Ik kreeg te horen dat ze niet zo vaak meer voor opereren kiezen omdat blijkt dat er na een jaar niet veel verschil in herstel te zien is. En dan is een operatie gewoonweg risicovoller. Dus het wordt gips, weliswaar van kunststof. Nu wist ik zeker dat ik maandenlang aan dagbesteding in mijn eigen huis kon gaan denken. Gelukkig kreeg ik krukken mee zodat ik niet geheel afhankelijk word van anderen, want daar heb ik toch een hekel aan.

 

Accepteren

Ik kan twee dingen doen: vechten of het allemaal maar accepteren. Opeens ben ik een vrouw zonder werk, met een roze poot (ik houd graag van kleur in mijn leven), die moet leren omgaan met twee stokken en waarbij de nieuwe bank (die precies op de dag van het gips bezorgd is) de komende maanden haar nieuwe vriend zal zijn. Eentje met een luisterend oor zonder adviezen, dat is een geruststelling!

 

Leef!

Iedereen krijgt weleens een tegenslag te verwerken, de ene wat heftiger dan een ander. Maar we weten allemaal dat niemand gespaard blijft. Wat we wel in onze eigen hand hebben: hoe gaan we met een situatie om? 

 

Wat kan ik WEL?

Ik kan de administratie afronden, grafische werkzaamheden oppakken, boeken lezen voor mijn bedrijf SeeZen, bezoekjes ontvangen (ik kan nu toch zeggen: ik heb alle tijd), even helemaal alleen zijn (en daar houd ik van), vaker mediteren en genieten van alle mooie kaartjes die binnenkomen.

 

Begin de dag met een dansje

Als het aan mijn schouders ligt, dan kan ik nog steeds swingen en de dag zo beginnen. Mijn benen doen dan even niet mee. Over twee weken moet ik terug naar het ziekenhuis en krijg ik het vervolgtraject te horen. Rustig dansen zal pas na de zomer weer tot de mogelijkheden behoren. Ook de wandelvakantie in Schotland zal niet doorgaan. In dit soort situaties stel ik mezelf altijd maar één vraag: is het levensbedreigend? Als mijn antwoord nee is, dan zijn er altijd mogelijkheden! 

 

Blog 67, 

Laura Potters