Door de jaren heen ben ik me steeds bewuster geworden van wat je kunt leren door simpelweg goed te observeren. Soms zegt een blik of houding meer dan duizend woorden. Door te luisteren en te kijken, zonder direct te reageren, merk ik vaak hoe iemand zich écht voelt. Maar er is nog een tweede kunst die minstens zo belangrijk is: het niet overnemen van de energie die een ander met zich meedraagt. Hoe mooi zou het zijn om mensen te observeren zonder de ballast van hun gevoelens zelf mee te slepen? Dat is niet altijd eenvoudig, maar oefening baart kunst.
Sportschoolstress
Laatst stond ik in de sportschool bij een toestel voor mijn benen, met een grote koptelefoon op, want oordopjes vind ik niks. Ik zat in mijn eigen wereldje, afgesloten van de anderen om me heen. Maar ineens voelde ik een klop op mijn schouder. Een vrouw vroeg of ik al klaar was met het toestel. Ik was er net, dus nee, nog niet. Haar lichaamstaal sprak boekdelen, ze bleef dicht bij me staan, zuchtend en vol ongeduld, wachtend tot ik klaar was. De stress was voelbaar, en ik besloot mijn oefening kalm af te maken. Ze had natuurlijk ook eerder kunnen komen om deze situatie te vermijden, maar dat inzicht leek haar te ontgaan. Vroeger had ik dit soort reacties misschien als mijn fout gezien en stond ik direct op, maar ik leer nu in te zien dat sommige mensen gewoon leven vanuit een haastige en gespannen houding, zonder zich daar bewust van te zijn. Ik kan zelf besluiten om daar niet in mee te gaan. Voor mij een les, maar ook iets wat ik zorgwekkend vind.
De moeilijkheid van geïrriteerde mensen
Geïrriteerde mensen vormen een groep op zich. Vaak merk ik hun frustratie al op voordat er überhaupt iets is gezegd. En als ik toch met ze in gesprek ga, komt alles er bot uit. Discussies met hen hebben vaak weinig zin, deze mensen zijn zelden bereid om naar zichzelf te kijken. Hun irritatie en boosheid dragen ze als een last met zich mee, maar ze zien vooral bij anderen de oorzaak van hun gedrag. Eigenlijk is het vooral verdrietig om te zien hoeveel onrust ze dragen en waarvan we allemaal weten dat het er ooit fysiek of mentaal uit zal komen.
Goedbedoelde adviezen
Iets anders waar ik in mijn observaties vaak tegenaan loop, zijn de adviezen die mensen zonder te vragen geven. Het zijn die opmerkingen die net een beetje zwaar vallen: anderen die je ongevraagd vertellen hoe ze vinden dat jij je leven zou moeten leiden. Meestal komen deze adviezen van mensen die zelf veel worstelen, vaak zonder het door te hebben. Vroeger kon ik eindeloos piekeren over zulke opmerkingen, maar inmiddels heb ik geleerd om deze woorden symbolisch terug te geven, met liefde. Het is een manier om los te laten en zelf in balans te blijven. Al moet ik zeggen, het blijft soms een uitdaging, vooral als het gaat om mensen waar ik veel om geef.
Vriendelijke maskers
Dan zijn er nog mensen die mij altijd begroeten met een glimlach en een enthousiaste “Hoi, hoe gaat het?”, maar waar ik tussen de regels door een scherp randje hoor. Hun woorden lijken op het eerste gezicht vriendelijk, maar geven een subtiel duwtje dat laat zien dat ze misschien niet zo positief over mij denken als hun gezichtsuitdrukking doet vermoeden. Deze mensen lachen vriendelijk, maar in hun opmerkingen zit een boodschap die mij een beetje uit balans brengt.
De kunst hierbij is om rustig te blijven, hun woorden niet te serieus te nemen en vooral te zien dat hun gedrag meer over hen zegt dan over mijzelf. Het laat vaak zien dat ze zelf moeite hebben met eerlijk zijn over hun gevoelens. Een vriendelijke glimlach teruggeven zonder het gewicht van hun woorden mee te dragen, is soms het beste wat ik kan doen.
Echt luisteren
Als iemand iets met mij deelt, hoe goed luister ik dan eigenlijk echt? Ik merk dat ik soms de neiging heb om meteen iets terug te zeggen. Maar wat gebeurt er als ik alleen maar luister, zonder iets toe te voegen? Dat stilte niet meer voelt als ongemakkelijk? De waarde van alleen maar luisteren en observeren is eigenlijk enorm. Misschien brengt het juist meer dan we ons realiseren. Er zit zoveel schoonheid in oprechte aandacht en luisteren zonder oordeel.
Verbindende gesprekken
Gelukkig zijn de meeste momenten die ik beleef, momenten waarbij ik mensen ontmoet die kalm en open zijn, die hun eigen fouten kunnen toegeven en het ook durven om echt diepgaande gesprekken aan te gaan. Deze mensen heb ik gelukkig om mezelf heen gecreëerd en geven mij enorm veel kracht! Dat zijn de gesprekken die mij het meest raken, omdat ze vaak over het echte leven gaan. Onlangs had ik zo’n gesprek op een feestje. Het ging over hoe wij het leven zien, de dingen die we anders zouden willen doen, en wat écht belangrijk is.
Voor mij is het leven meer dan de dagelijkse drukte en verantwoordelijkheden; het gaat om verbinding met mezelf en met anderen. Door tijd te maken voor echte gesprekken leer ik de mensen om me heen beter kennen, en mag ik groeien. Ik hoop dat we een kantelpunt kunnen gaan vinden door meer te kijken naar rijkdom in ons hart i.p.v. op de bankrekening.
Blog 84
Laura Potters
Reactie schrijven