Ik ben mijn hart kwijtgeraakt in formulier B27
Ken je dat gevoel? Dat je op zaterdagochtend vol goede moed je bed uitspringt? Eigenlijk meer struikelt en dan denkt: “Vandaag ga ik écht iets doen vanuit mijn hart.” En voordat je überhaupt een slok koffie hebt genomen, struikel je al over de eerste ambtelijke e-mail met de vraag of je toestemmingsformulier 14a- bis, de verklaring voor gevoelsmatig handelen hebt ingediend. Wat moet ik indienen?....
Nederland. Het land waar vrijheid zo belangrijk is, dat we er regels voor hebben opgesteld, heel veel regels. Voor élk mogelijk scenario waarin je als mens iets zou willen doen wat ook maar een beetje op creativiteit, initiatief of spontaniteit lijkt, wordt direct afgenomen door al onze regels.
Van hart naar hersenkramp
Wil je een moestuintje beginnen in je voortuin? Vergeet je aanvraag bij de gemeente niet, inclusief bodemonderzoek en een esthetische verantwoording van je courgettes. Wil je vrijwilligerswerk doen in het bejaardentehuis om gewoon wat liefde te geven? Eerst een verklaring omtrent het gedrag, een risicoanalyse en een AVG-proof knuffelcertificaat.
Serieus, zelfs knuffelen moet tegenwoordig binnen de richtlijnen van een beleidsplan. “Heeft u de knuffelrichtlijn 2023 gelezen en ondertekend?” Nee Karel, ik wilde gewoon m’n hart volgen en oma een beetje menselijkheid brengen. Maar goed, regels zijn regels.
Regelmoeheid is het nieuwe normaal
We zijn met z’n allen zo druk geworden met voldoen aan eisen, vinkjes zetten en beleid volgen, dat we collectief vergeten zijn waarvoor we hier op aarde zijn gezet. We zitten met ons hoofd zo diep in Excel-sheets en beleidsnotities, dat we niet eens meer doorhebben dat we onze intuïtie en gevoelens aan het kwijtraken zijn. Wanneer gaan we onze gevoelens noteren op papier?: “Gisteren heb ik drie empathie-eenheden behaald, twee spontane interacties (natuurlijk binnen beleidskader 9b) en 0.3 hartsverbinding. Wat een productieve dag!”
De hartsverbinding: zoekgeraakt tussen de paragrafen
Wat er ontbreekt? De hartsverbinding tussen elkaar! De zachte, warme onderstroom van menselijkheid die ontstaat als je dingen doet omdat je er zin in hebt, omdat je iets voelt, omdat het klopt en juist niet omdat het in het beleidsplan staat onder puntje 6.2 subregel D.
We hebben vrijheid op papier, maar de praktijk voelt voor mij soms als een Escape Room zonder uitgang. Alleen dan zonder het leuke spelletje en de groepsfoto achteraf.
Toch blijf ik hoop houden
Steeds meer mensen gaan op zoek. Ze beginnen weer kleine dingen te doen vanuit het hart, zonder eerst het hele ambtelijke handboek door te nemen. Een kennis die gewoon aanbelt met een pannetje soep, zonder voedselveiligheidsplan. Iemand die een praatje maakt zonder eerst een gesprekstoestemming op te vragen. Een docent die afwijkt van het curriculum omdat het echt even nodig is.
SeeZen
Mensen écht zien. Niet als dossier, maar als mens, volledig. Met alles wat er speelt, zonder timer of toetsenbord ertussen. En dát maakt het verschil. Want als iemand zich echt gezien voelt, als er ruimte is voor stilte, voor een zucht, voor opluchting, dán gebeurt er iets magisch. Dan zie je mensen letterlijk lichter vertrekken dan hoe ze binnenkwamen.
Ondertussen...
draait de wereld buiten mijn praktijk dapper door in een soort administratieve draaimolen. Je zou bijna zeggen dat we een nationale sport hebben gemaakt van vergaderen over vergaderingen. Eindeloos overleg, terugkoppelingen, besluitvormingsstructuren, en het liefst nog een werkgroep erbovenop, maar echte, daadkrachtige acties?...
En als iets dan wél goed loopt, dan moet het alsnog opnieuw bedacht worden. Want ja, er moet nu eenmaal “vernieuwing” komen. Liefst vanuit iemand die ver weg staat van de dagelijkse praktijk, maar wél een frisse flip-over heeft.
Eenvoud
Als we écht slim waren, zouden we daar eens kritisch naar kijken. Zoveel tijd, geld en energie verdwijnen in banen en processen die vooral zichzelf in stand houden. We noemen het efficiëntie, maar soms voelt het meer als georganiseerde stilstand. Er ligt een enorme winst voor het oprapen, niet door nóg meer systemen te bouwen, maar door terug te keren naar eenvoud, naar menselijkheid, naar vertrouwen.
Dus… waar was jij toen je voor het laatst iets deed zónder plan, zónder toestemming, zónder afvinklijstje maar gewoon, omdat je het voelde?
Laat die hartsverbinding maar weer stromen. En als de regels in de weg zitten? Lach erom. Lach hard. Dat is ook een vorm van vrijheid. Zolang je wél een lachvergunning hebt natuurlijk 😉
Blog 88
Laura Potters
Reactie schrijven